به صورت کلی، سازمان ها با دو نوع از دانش در ارتباط خواهند بود. Karl Polanyi (کارل پولانی) این دانش را به صورت زیر دسته بندی می کند:

1) دانش آشکار: این نوع دانش که دانش صریح و مدون نیز خوانده می شود، بیان کننده دانشی است که در قالب زبان نظام مند و رسمی قابل انتقال است. به عبارت بهتر دانش آشکار قابل ذخیره سازی بوده و به راحتی منتقل می شود.

2) دانش نهان: این نوع دانش که دانش ضمنی نیز خوانده می شود، در ذهن افراد جای دارد. در واقع دانش نهان یک دانش شخصی است که در تجربیات هر فرد نهفته است. این دانش به وضوح ابراز نشده و قابل انتقال نمی باشد. اما توسط خود فرد و بر اساس تجربیات گوناگون او کسب شده و درک می شود. این دانش زمینه ساز دانش رسمی است.

 دانش نهان، ارزشمندترین دارایی هر سازمان است. این دانش در ذهن افراد سازمان قرار دارد  به نسبت تجربیات کاری هر فرد، متفاوت و متغیر خواهد بود. هرچه یک فرد تجربه رویارویی با مسائل کاری بیشتری را داشته باشد، دانش نهان او نیز به نسبت بیشتر خواهد بود.

بنابراین به راحتی می توان بیان کرد که هدف مدیریت دانش سازمانی تبدیل دانش نهان هر فرد به دانش آشکار است. به بیان بهتر مدیریت دانش به صورت کلی عبارت است از تلاش برای کشف دارایی های نهفته در ذهن افراد درون یک سازمان و تبدیل این دارایی ها به دارایی های سازمانی(دانش سازمانی)، به شکلی که مجموعه وسیعی از افرادی که در تصمیم گیری های سازمان دخیل هستند بتوانند از آن استفاده کنند.

پس مدیریت دانش فرایندی است که به سازمان ها کمک می کند تا اطلاعات مهم را پیدا کرده، سازماندهی کرده و ذخیره کنند تا از آن ها به بهترین شکل ممکن در جهت انجام فعالیت های خود استفاده کنند. تا اینجا با کلیت مدیریت دانش در سازمان آشنا شدیم. در مقالات بعدی، زیرساخت های مورد نیاز و نیز مدل های مدیریت دانش در سازمان را بررسی خواهیم کرد.